Όταν ο μαγικός ρεαλισμός συναντά γνώριμους τόπους και θέματα της κλασικής λογοτεχνίας...

Απόσπασμα 1:
«Σύντομα έμαθε ότι ο φτωχός Βολκόβ τον είχε κουβαλήσει για βέρστια ολόκληρα πάνω στην πλάτη του. Δεν θέλησε να πάει να τον ευχαριστήσει, αν και κατά αντιφατικό τρόπο δεν είχε υπάρξει ποτέ αχάριστος ή απάνθρωπος. Μόνο αρκέστηκε στο να περπατήσει για λίγο στο νοσοκομείο. Καθώς παραπάταγε όμως ανάμεσα στα κρεβάτια, ένιωσε ελαφρύς, ασυνήθιστα πιο ελαφρύς από ποτέ. Ήταν σα να μπορούσε να φτάσει στην άλλη άκρη του διαδρόμου με ένα και μοναδικό βήμα, να αιωρηθεί χωρίς καμιά προσπάθεια μπροστά από ένα κλειστό παράθυρο. Αυτό αν και τον παραξένεψε δεν θέλησε να το αποδώσει σε καμία αιτία. Μονάχα είχε μια αδιόρατη διαίσθηση ότι τώρα πια ήταν διαφορετικός, ολότελα διαφορετικός από την προηγούμενη ζωή του».

Απόσπασμα 2:
«Γιατί ήδη έχετε καταλάβει ότι αληθινή λύτρωση από τα βάσανα αυτού του κόσμου ποτέ δεν υπήρξε για κανέναν, ούτε και πρόκειται να υπάρξει».
«Ναι, φίλε μου. Τότε είναι που γκρεμίζεται οριστικά η εικόνα του Παραδείσου μέσα μου. Τότε που νιώθω ότι τα έχει γεννήσει και τα κυβερνά όλα μια απίστευτη δίψα, μια ακαθόριστη, προαιώνια, σκοτεινή ανάγκη. Και ότι όλοι από αυτήν είμαστε φτιαγμένοι».

Απόσπασμα 3:
«Ίσως και να κάνει λάθος, αλλά τώρα μια δροσερή αύρα μοιάζει να χαϊδεύει τα μαλλιά του. Είναι κάπου έξω. Μακριά, σμήνη από πουλιά –μάλλον αγριόπαπιες –αναδεύουν την εξαίσια γαλαζωπή γαλήνη του ουρανού. Μπορεί για λίγο να ακούσει φωνές, λεπτές, μακρινές, γυναικείες φωνές, κάπου πιο πέρα. Γυρίζει και κοιτάζει τις γυναίκες με μεγάλο θαυμασμό. Είναι κάθε ηλικίας. Φοράνε μακριά, αέρινα, λεπτά φορέματα, που λαμπυρίζουν υφασμένα με τη χάρη του πιο απαλού μεταξιού. Κάθονται με φωτεινά πρόσωπα μπροστά από μια υπέροχα γαλάζια λίμνη. Σηκώνεται και τις χαιρετά, τις πλησιάζει, αλλά εκείνες δεν του απαντούν».

Άρτιο λογοτεχνικό έργο με δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας του κεντρικού πρωταγωνιστή του. Όπως η ''γυναίκα χωρίς σκιά'' του Ούγκο φον Χόφμανσταλ δεν μπορούσε να κάνει παιδί, με άλλα λόγια ζούσε έξω από τον χρόνο, έτσι και ο Αντρέι Νικολάγιεφ έχει ζήσει για λίγο μετά τον τραυματισμό του έξω από αυτή τη ζωή έστω και ο μισός. Εκεί έχει γνωρίσει όλο το βάθος της αλήθειας αυτού του κόσμου στα μύχια της ύπαρξης του, πράγμα που κανείς άλλος ποτέ δεν το έχει αισθανθεί γιατί απλούστατα ζει μέσα σε αυτήν τη ζωή και όχι έξω από αυτή για να μπορέσει να τη δει σαν ένα εξωτερικός παρατηρητής. Η σκιά συμβολίζει την ύπαρξη μέσα στη φαινομενικότητα που από κάτω της κρύβει την αλήθεια. Ο κεντρικός ήρωας δεν έχει την ψυχή του να ζει μέσα στα φαινόμενα, δηλαδή σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο. Θυμίζει κάτι από τον μύθο του σπηλαίου του Πλάτωνα όπου οι δεσμώτες του βλέπουν μόνο τις σκιές των αντικειμένων στον τοίχο της σπηλιάς και όχι τα αληθινά αντικείμενα που περνάνε πίσω από τις πλάτες τους και μπροστά από μια φωτιά. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.